Ranok

Ranok

Dym z kadzideł unoszący się powietrzu wprowadzał chaos w pozornie uporządkowanej przestrzeni niewielkiego pomieszczenia. Wił się i kołysał w hipnotyzującym rytmie, niemal jak żywa istota która ma swoje cele i potrzeby. Oplata wszystkie przedmioty jakby chciała zapamietać ich kształty i wrażenie jakie towarzyszy ich dotykaniu. Ale chaos jaki towarzyszył temu gryzącemu oparowi nie odzwierciedlał się jeno w zmniejszeniu przejrzystości powietrza. Mącił on również umysł siedzącej w komnacie postaci. Tory po jakich szybowały myśli tego osobnika bywały już abstrakcyjne ale dzisiejsza noc obfitowała w wizje niesamowite i niepokojące zarazem. Z płuc persony wydostało się tchnienie któremu towarzyszył obłoczek pary. Dym rozwiał się nieco odsuwając wizje walki i śmierci przpełnione wrzaskami umierających istot i rykami ich morderców. Mistyczna mgła cofając się ukazywała coraz więcej szczegółów pomieszczenia. Pokryte szronem kamienne belki w stropie który również sprawiał wrażenie kamiennego, wypolerowana na gładko podłoga i siedzisko w centralnym punkcie komnaty. Na Tronie siedział krasnolud. Sędziwy krasnolud. Kiedy o krasnoludzie mówimy, że jest sędziwy to ludzie uzywają okreslenia - straożytny. W przpadku tej postaci wszelka ironia tego stwierdzenia wygasa już w zarodku. Sękate palce zaciskające się na podłokietnikach Tronu sprawiały wrażenie korzeni wpijających się pwoli w kamień. Pergaminowa skóra spokojnej twarzy, ogorzała od świeżego, górskiego powietrza ukrywała drgające pod nią nerwowo mięśnie. Pod pachami widoczne były plamy a i na śnieznobiałej brodzie perliły się krople potu. Otworzył oczy i... chciałoby się rzac "rozejrzał się" i pewnie to włąsnie by uczynił. Problem tkwił w pewnym małym szczególe - jego oczy były całkowicie białe. Nie sposób było odrożnić tęczówki od reszty. Dlategoż nie tracił on czasu na podziwianie sprtańskiego wystroju salki. Z niemal namacalnym wysiłkiem powstał na nogi i ruszył przed siebie. KAżdemu ciężkiemu krokowi towarzyszył stuk matalu o kamień i wtórujący temu odgłos kostura. Mimo misternego i zapewne bardzo drobiazgowego wykonania a może właśnie dzięki nim, kostur potęgował jeno wrażenie nienaturalności i wydawał się jakby zrośniety z ramieniem starca.
Korytarz którym przechodził byłwyraźnie zrobiony pod wymiar jego ludu. Ponad jego głową znalałoby się może dość miejsca na wymach toporem i ani trochę więcej. Szerokie jego ramiona wypełniały mniej więcej połowę mozliwości tego przejścia. Jesli dodamy do tego fakt, iż nasz starzec chował pod szatą cięzką płytową zbroję łątwo nam uwierzyć, że znajdujemy się warownej tweirdzy.

w ciągłej budowie